تو آمدی

17 شهریور 1388
ساعت 15:00ظهر
جلو آینه وایساده بودم ویکی یکی مانتوها رو امتحان می کردم .آخه شکمم گنده شده بود ودوست نداشتم زیاد مشخص باشه.بالاخره همون مانتو همیشگی رو پوشیدم وهمراه مامان جونت راه افتادیم.من خیلی خوشحال بودم و فکر میکردم دیگه بعد از 1 هفته بستری شدن تو بیمارستان قلب کوچولوت آروم و آهسته تالاپ تولوپ می کنه.رفتیم سمت فاطمی وقت سونو بیو فیزیکال داشتم.بعد از نیم ساعت بالاخره نوبت ما شد.NSD رو که وصل کردن ضربان قلبتو نمی تونست نشون بده.گفتن شاید زیاد وول می خوری اینجوریه ولی من دلم لرزید.می دونستم تو بیمارستان هم هر وقت قلب کوچولوت تند و تند صدای توپ توپ میداد دستگاه دیگه نمی تونست ضربان بالای 240 تو رو نشون بده.
بعد از اون رفتم تو اتاق دکتر واسه سونو.دکتر گفت حدود 300 تا میزنه.اسم دکترم رو پرسید و چون اونو میشناخت و قبلا دکتر خانومش بود شمارشو گرفت تا باهاش صحبت کنه.دنیا داشت دور سرم می چرخید.فقط شنیدم که گفت ختم بارداری در هفته 35.گوشی رو داد به من تا با دکتر ظفرقندی صحبت کنم.دکتر با لحن آرومش می خواست به من آرامش بده . گفت نترسم چیزی نیست ولی من می دونستم که هست.گفت که نرم بیمارستان خاتم چون دورتره منو فرستاد بیمارستان مصطفی خمینی چون نزدیکتر بود.می دونستم واسه این میگه که ممکنه قلب کوچولوت از کار بیفته.گفت که خودش واسم NICU رزرو میکنه.وقتی رسیدم اونجا گفتن NICU نداریم.
حالا تازه دکتر ظفرقندی زنگ می زد و با مسئول NICU دعوا شده بود که مورد اورژانس و باید قبول کنی راه دیگه ای نداری و احتمالا یه سری حرفای دیگه مثل این که من هیئت علمیم و از این حرفا.
خلاصه اینکه بعد از 1 ساعت منو فرستادن اتاق عمل.خدا میدونه تو اون 1 ساعت به من چی گذشت.گریه نمی کردم چون اگه ضربان خودم که 120 بود از این هم بالاتر میرفت ممکن بود بلایی سرت بیاد.همش داشتم دعا می کردم.به یه نقطه خیره شده بودم و حرف نمی زدم.شب احیا بود.وقتی وارد اتاق عمل شدم بهم میگفتن تو چته؟چرا اینجوری هستی ولی من نمی تونستم جواب بدم.هزار تا فکر تو سرم بود.صدای اذان رو می شنیدم.با اینکه اپیدورال شدم ولی چشامو بستم تا چیزی نبینم و نشنوم.تنها چیزی که شنیدم صدای گریه تو بود.تا چشمامو باز کردم تو رو پیچیده بودن و به سرعت بردن NICU.آره عزیز دلم من تو رو ندیدم.

NICU بیمارستان مصطفی خمینی

18 شهریور 1388
12 ساعت بعد از عمل
دقیقا 12 ساعت بعد از عمل یعنی 8 صبح خاله آزی اومد تو اتاق و گفت زود باش پاشو باید راه بری.داران باران رو با آمبولانس منتقل می کنند بیمارستان شهید رجایی اگه راه نری تا 2 روز دیگه نمی تونی ببینیش.برای اولین بار بعد از زایمان از جا بلند شدم ولی فقط تا دم در اتاق تونستم راه برم.ویلچر آوردن ومنو بردن تا NICU.مسئول بداخلاقشون بعد از اینکه خاله کلی التماس کرد اجازه داد برم تو.من تقریبا باز هم هیچی ندیدم .سرت تو دستگاه بود و دمر خوابونده بودنت.قلبت هنوز تند تند میزد.پرستار دستشو کشید رو کمرت گفت پاشو خوابالو مامانی اومده و تو گریه کردی.با گریه تو من هم گریه کردم و دیگه چشمامو بستم تا نبینم.وقتی داشتم از اونجا میومدم بیرون همون مسئول بد اخلاقه ازم پرسید بچه چندمته.گفتم اول.گفت گریه نداره چرا گریه میکنی اگه از اول تحت نظر دکتر زنان بودی اینجوری نمی شد و از این حرفا.سعی کردم اصلا به حرفاش توجه نکنم.به پرستار گفتم از اینجا بریم و اون هم منو برگردوند به بخش.
این تازه اول کار بود.می دونستم خیلی زود همه چیزو میکوبند سر من که تقصیر من بوده بچه این جوری شده .تا 1 ماه تمام فکرم این بود که تو چرا اینجوری شدی.یه نفر به من گفت این سرنوشت تو و این بچه بوده.خیلی وقته دیگه بهش فکر نمی کنم چون اصلا مهم نیست.می دونم که خوب میشی و اون روز میام و اینجا مینویسم باران من دیگه قلبش تند نمیزنه یا به قول دکترها دیگه تاکی کارد نیست دخمل من دیگه آریتمی مادرزادی نداره بارانم خوب شده.

باران در حال انتقال به بیمارستان شهید رجایی

20 شهریور 1388
ساعت 2:00 بعد از ظهر
بالاخره کارای ترخیص تموم شد و به سمت بیمارستان شهید رجایی حرکت کردیم.بیمارستان شلوغ بود مجبور شدیم ماشین رو اون دور دورا پارک کنیم.تا در بیمارستان با اون حالم کوهنوردی کردم و بعد نگهبان واسم ویلچر آورد.رسیدیم به در ccu قلب اطفال.گفتن باران مرخصه .من رفتم تو و بابایی رفت دنبال کارهای ترخیص.اونجا پرستارها تو رو به اسم دختر خشگله صدا میکردن.گفتن مامان دختر خشگله اومده ببردش.وای خدای من نمی دونی چه حالی داشتم.برای اولین بار روی ماهت رو دیدم و بغلت کردم و این قشنگ ترین لحظه زندگیم بود.




و این هم اولین عکسیه که تو خونه ازت انداختیم

و این هم فردای آمدنت ...